Çocukken manifatura dükkanında çıraklık yaptı. Birlikte çırak olarak çalıştığı arkadaşı hala aynı dükkanda çalışıyor; kendisi bu işte dikiş tutturamadı.

     Sonra üniversite öğrencisi iken garsonluk yaptı. Bu işte de dikiş tutturamadı. 

   Arkadaşlarıyla bir müzik grubu kurdular. Sağ olsun polis abileri onları hiç yalnız bırakmadı. Arkadaşları hapse kendisi üniversiteye asistan olarak girdi. 

    O gün bu gündür üniversitede kendisinin de tam olarak vakıf olamadığı bir sürü şey yaptı. Yaptıklarının hiç birisini iş olarak görmedi. Ders vermekten, yazı yazmaktan, kafasına takılan bir şeylerden dolayı gece uykularının kaçmasından zevk aldı. 

     İşgücü olmaya karşı çıktı. Hiyerarşi ve iktidarın her türlüsünden nefret etti. Her mahallede birkaç üniversitenin, her kahvehanenin bir üniversite olduğu ve insanların para için değil, sırf keyif için tartıştıkları ve birbirlerinden öğrendikleri bir dünyanın hayalini kurdu.

     Kendisine sürekli "hocam" ya da "profesör" falan diyorlar ama bu unvanlara hayretler içerisinde "Ben mi? Yok canım! Ne haddime! Ben de sizler gibi hayatın öğrencisiyim" gibi cevaplar veriyor.